آدم های خوب

هوالحکیم

همیشه از دیدن آدم های خوب هری دلم می ریزد.
آدم هایی که فقط تنفس در هوایی که آن ها نفس می کشند به تو آرامش می دهد. کنار این آدم ها همیشه حس ترس و آرامش توامان دارم. می ترسم از آرامشی که می دانم ماندنی و آدمی که می دانم زمینی نیست.
کنار این آدم ها زود گریه ام می گیرد ....
زود فکر می کنم به لحظه ای که دیگر نباشند.
به لحظه ای که مرگ ... نه ... شهادت آن ها را برای همیشه از ما بگیرد.

پ.ن: خیلی وقت پیش این متنو نوشتم .... هنوز می‌ترسم!