هوالحکیم
دیگز به هیچ مسافر مشهدی «التماس دعا» نمی‌گویم!
دیگر بعد از نماز سر بر مهر نمی‌گذارم که از تو بخواهم چیزهایی را که ندارم.
اصلا دیگر نمی‌پرسم که دعاهایم را می‌شنوی یا نه.
می‌خواهم مثل گذشته‌ها گوشه‌ای بنشینم و فقط با تو عشق کنم.
مثل قبل بگویم و تو گوش کنی.
گاهی تشویقم کنی و گاهی به شیوه خودت ادبم کنی!
تو خدای منی و من بنده بازیگوش تو.
الهی رضا به رضاک.
می‌خواهم بندگی را از نو تمرین کنم.
هوالحکیم
بعضی‌ها وقتی هستند به چشم نمی‌آیند.
تازه وقتی می‌روند، نبودشان احساس می‌شود.
بعضی‌ها حضورشان برایت مهم نیست.
اما رفتنشان را هم باور نمی‌کنی.
آدم‌هایی که زیادی جوانند؛ حتی برای عنوان «ناکام»
آدم‌هایی که حیف است، دنیا اینقدر زود از دستشان بدهد.
آدم‌هایی که باید با بغض به جای خالیشان نگاه کنی.
آدم‌هایی که آرزوی حلالیت گرفتن از آن‌ها همیشه در دلت می‌ماند....
پ.ن: فاتحه خوانده شود.
هوالحکیم
ستار یعنی پوشاننده.
پوشاننده عیب‌های کوچک و بزرگ.
یعنی دیدن و مدارا کردن.
و گاهی پیچاندن گوش این بنده سر به هوا!
خدای ستار ممنون که حواست بهم هست :)
هوالحکیم
نیست...
این روزها «انقلابی» پیدا نمی‌‌شود.
تعداد آدم‌هایی که امروزشان با فردا متفاوت باشد، کم شده.
آدم‌هایی که همتشان بزرگتر از ادعایشان باشد، کم شده.
آدم‌هایی که نگاهشان به آسمان باشد نه زمین، کم شده.
این روزها این آدم‌های عجیب کمیاب شده‌اند!
و عجیب‌تر مردمی‌اند که باور نمی‌کنند.
باور نمی‌کنند که می‌خواهی جهان را به سهم خودت تغییر دهی.
باور نمی‌کنند که چرتکه می‌اندازی برای کم کردن ثانیه‌های غیبت.
باور نمی‌کنند لحظه‌ای از دنیایت را خرج آخرت کنی.
باور نمی‌کنند که این دنیا اینقدر که فکر می‌کنند، همیشگی نیست.
و بدتر باور نمی‌کنند، انقلابی تارک‌الدنیا نیست.
باور نمی‌کنند حال خوش دنیای انقلابی‌ها را...
پ.ن1: ادعای انقلابی بودن ندارم. قد من برای این واژه زیادی کوتاه است.
پ.ن2: کم‌اند این انقلابی‌های دوست‌داشتنی؛ اما کمشان می‌ارزد به تمام آدم‌های این دنیا.
هوالحکیم
ای کاش امشب برف ببارد.
زمستان امسالم شوق آدم‌برفی ساختن نداشت.
زمستان امسالم ترس لیز خوردن نداشت.
زمستان امسالم زیادی بهار بود.
زمستان امسالم برف نداشت! :(
هوالحکیم
کودک درونم باز بهانه‌گیر شده.....
پا می‌کوبد.
لجبازی می‌کند.
اخم می‌کند و ابرو در هم می‌کشد.
پشت شیشه‌ها به نظاره همبازی‌هایش نشسته و حسرت می‌خورد.
بیچاره حوصله‌اش سر رفته ....
هوالحکیم
توکل یعنی بن‌بست!
ین‌بستِ هر چه بوی زمین و متعلقاتش را می‌دهد.
توکل یعنی معادله‌ای که فقط تو می‌توانی حلش کنی.
یعنی گره‌ای که فقط تو می‌توانی بازش کنی.
یعنی: «افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد»
حس خوبی دارد به تو تکیه کردن ....
هوالحکیم
«اگه یه سری بزنه
یه نگاهی کنه
به دل خراب من دیوونه
اون لحظه خوب خوب زندگیمه....»
از ریتم و موزیک و شور که بگذریم این ترانه‌ای که نوشته شده، بیشتر شبیه چیه؟
و ادامه‌اش:
«آقام امام حسن کریمه
دلدادگیم از قدیمه»
این متن نه ترانه (چه این ور آبی چه اون وری) بود نه حتی آهنگ عاشقانه‌ای بود که مخاطب زمینی داشته باشد. این یک مداحی کاملا فاخر با موسیقی فاخرتر است! آن هم در جشن میلاد دومین امام شیعیان.
متاسفانه دین مردم دست کسانی افتاده که نه درک صحیحی از ائمه دارند و نه حتی از خود موسیقی.
پ.ن1: هر چه می‌گذرد، تنفرم از این جماعت لاتِ اشعری‌مسلک بیشتر می‌شود!
پ.ن2: البته اجر مداحان باشور و شعور توامان محفوظ.
