بهار

هوالحکیم

نفس‌های اسفند به شماره افتاده....

اسب 93 خیلی سریع‌تر از آنکه فکرش را بکنیم می‌تازد تا به نقطه صفر 94 برسد.

و من در انتهای سالی پرحادثه ایستاده‌ام.

سالی پر از اتفاقات جدید.

دارم خانه‌تکانی می‌کنم قلبم را.

دارم فراموش می‌کنم دلهره‌ها و رنجش‌هایم را.

دارم نو می‌شوم با بهار.

و باز امسال دعا می‌کنم برای حال بهتر.

احسن الحالم آرزوست.

پ.ن: باز هم قصه تکراری طلب حلالیت ...

بعدنوشت: تحویل سال امسالم بوی یاس می‌دهد. 

تا زهرایی بودن خیلی فاصله دارم...

کاش کل سالم بوی یاس بدهد. 

خدای خوبم

هوالحکیم

دیگز به هیچ مسافر مشهدی «التماس دعا» نمی‌گویم!

دیگر بعد از نماز سر بر مهر نمی‌گذارم که از تو بخواهم چیزهایی را که ندارم.

اصلا دیگر نمی‌پرسم که دعاهایم را می‌شنوی یا نه. 

می‌خواهم مثل گذشته‌ها گوشه‌ای بنشینم و فقط با تو عشق کنم. 

مثل قبل بگویم و تو گوش کنی. 

گاهی تشویقم کنی و گاهی به شیوه خودت ادبم کنی!

تو خدای منی و من بنده بازیگوش تو.

الهی رضا به رضاک.

می‌خواهم بندگی را از نو تمرین کنم.

بعضی‌ها

هوالحکیم

بعضی‌ها وقتی هستند به چشم نمی‌آیند.

تازه وقتی می‌روند، نبودشان احساس می‌شود.

بعضی‌ها حضورشان برایت مهم نیست.

اما رفتنشان را هم باور نمی‌کنی.

آدم‌هایی که زیادی جوانند؛ حتی برای عنوان «ناکام»

آدم‌هایی که حیف است، دنیا اینقدر زود از دستشان بدهد.

آدم‌هایی که باید با بغض به جای خالیشان نگاه کنی.

آدم‌هایی که آرزوی حلالیت گرفتن از آن‌ها همیشه در دلت می‌ماند....

پ.ن: فاتحه خوانده شود.