هوالحکیم
کار دنیا خیلی عجیب است
پنج سال پیش بود. موقعی که تازه پایمان به دانشگاه باز شده بود و تازه شده بودیم دانشجوی روزنامه نگاری و اولین باری بود که گذرمان به نمایشگاه مطبوعات می افتاد. قدم به قدم و غرفه به غرفه نمایشگاه را چرخ می زدیم. تازه خود را متعلق به این فضا می دانستیم. سری هم زدیم به غرفه دانشگاه. آن موقع 18 ساله بودیم و بدون هیچ فعالیت مطبوعاتی. کافی بود چند سال بالایی به ما پیشنهاد کار در یک نشریه بدهند و ما هم با خوشحالی قبول کنیم. اما روزها و ماه ها می گذرد و خبری از آن سال بالایی هایی که آن موقع از نظر ما حرفه ای بودند نمی شود. ما و تمام شوق و ذوقمان هم به درک!
سال ها می گذرد و از حق التحریر نوشتن ها می رسی به خبرنگار شدن و آنقدر روزها خود را با این عنوان به همه معرفی می کنی که باورت نمی شود روزی برای کار در یک نشریه دانشجویی بیخود! خوشحال بودی. و حالا بعد از سال ها همان سال بالایی به غرفه خبرگزاری متبوعت سر می زند و با تو خوش و بش می کند و وقتی با او نه مثل خودش خوب برخورد می کنی تمام تلاشش را می کند که بگوید کمتر از تو نیست. تقلایی که بیشتر حس ترحم را برمی انگیزد ...
کار دنیا خیلی عجیب است. آدم هایی را دوباره می بینی که انتظار نداری ....
پ.ن: نه اینکه الان خیلی مثلا باکلاس و خفن طور باشم هااااا ! نه اما با آدم ها طوری برخورد کنیم که با بالا و پایین رفتن روزگار شرمنده شان نشویم.
